😦 ხუთი წლის გოგო შევიდა ჩემს სუპერმარკეტის კალათში და მთხოვა, რომ არ დავაბრუნებინე მისი მშობლებთან.
ერთ საღამოს სუპერმარკეტში ვახერხებდი. პროდუქტების შენახვის ვადებს ვკითხულობდი და როცა დავბრუნდი კალათისკენ, დავინახე ხუთი წლის პატარა გოგო, რომელიც იქ ისხდა.
მათთვის ჯერ მეჩვენა, რომ ეს ჩემი კალათი არ იყო, მაგრამ როცა გადავხედე, დავამჩნე, რომ ის ჩემ მიერ არჩეული პროდუქტებით იყო სავსე.
პატარა გოგო შემომხედა და მომესალმა. რამდენიმე სიტყვით ველაპარაკეთ და მან მითხრა, რომ მისი დედა მასთან არ იყო. მერე მიმოვიხედე, მაგრამ არავის ვნახე, ვინც ბავშვს ეძებდა.
მივუხმე, რომ არ ეშინია და რომ თუ მისი მშობლები არ დაბრუნდებოდნენ, პოლიციასთან მივმართავდით. მაგრამ მან მითხრა განურჩეველი სახით: “არ დამაბრუნო, მეშინია.”
მივიღე გადაწყვეტილება, რომ მივეყვანე სახლში და შემდეგ პოლიციასთან დავუკავშირდი, რათა მისი მშობლები ეძებნათ. ამ დროს არ მიმაჩნდა, რა მოხდებოდა შემდეგ.
ჩემი ისტორია გაგრძელება მოცემულია პირველ კომენტარში 👇👇👇.
დაუფიქრებლად, გადავწყვიტე, რომ სახლში წამეყვანა და ველოდებოდი, რომ მისი მშობლები მოვიდოდნენ და წამოიყვანდნენ.
მაგრამ არავინ მოვიდა.
მაშინ დავუკავშირდი ჩემს მეგობარ დეტექტივს, რომელმაც აღმოაჩინა, რომ მან უკვე რამდენიმეჯერ გაიქცა.
მეორე დღეს სოციალური მომსახურების სამსახურმა მას აიყვანა, მაგრამ სანამ წავიდოდნენ, მან მაცხოვრად მთხოვა: “არ დამაბრუნო, მეშინია.”
ჩემი გული გაფშლილიყო, მაგრამ ვიცოდი, რომ ის დროებით გადაწყვეტილებას უფრო მეტს საჭიროებდა.
დავმოწვრილე მისი დედა და გავიგე, რომ ის ძალიან იყო დაღლილი ცხოვრებით, განსაკუთრებით ქმრის სიკვდილის შემდეგ.
მომიყვა, რომ აღარ შეეძლო მისი მოვლა და გადავწყვიტე, რომ მას მოვეხმარო, მანამ სანამ გაიხარებდა და აღდგებოდა.
სოციალური მომსახურების სამსახურმა მოიწონა და მას ჩემს სახლში მივიღე.
მალევე ის თანდათანობაში იპოვა კომფორტი ჩვენს ყოველდღიურ ცხოვრებაში.
ერთ საღამოს მითხრა: “მე ისევ ვიხილავ დედას?”
მივუწყვი: “დიახ, როდესაც ის მზად იქნება.”
ამ გამოცდილებამ მასწავლა, რომ სიყვარული ზოგჯერ ნიშნავს იმას, რომ ვიცოდეთ, როდის უნდა დავუშვათ და დავუჯეროთ მომავალს.
