გამოვიყვანე ჩემი შვილი, რძალი და სამი შვილიშვილი ჩემი ბინიდან. 😢 მათ მხოლოდ ერთი დღე მივეცი, რომ დაეწყოთ ნივთების შეკრება და გაექციათ ჩემი ბინიდან. და მართლა არც ერთი წამით არ ვნანობ ამის გაკეთებას 😤. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი ოჯახი მაწუნებს და ცუდ დედად მიმიჩნევს 😔, არ მაინტერესებს, რას ფიქრობენ სხვები. უბრალოდ ვეღარ ვიტან მათი ქმედებებს ჩემს სახლში 😩. ჩემს ისტორიას იხილავთ კომენტარებში ლინკში ⬇️⬇️.
როდესაც ჩემი ქმარი, ორესტი, გარდაიცვალა, ვერ ვივარაუდე, რომ მარტო დარჩენა ასე რთული იქნებოდა. ბევრი წელი ერთად ვიმუშავეთ, ჩვენი სახლი მოვაწყვეთ და დაგეგმა, როგორ გავატარებდით ჩემს სიბერეს. მაგრამ ცხოვრება სულ სხვანაირად განაგრძო. ექიმების ყველა ცდა ვერ გახდა საკმარისი მისი გულის გადარჩენისთვის.
მისი დაკარგვის შემდეგ, ჩემს ცხოვრებაში უზარმაზარი სიცარიელე გაჩნდა. ცოტა ხანში, ჩემი შვილი მითხრა, რომ ჩემთან ჩამოსვლა სურდა, რადგან მარტო დარჩენა სირთულეს მიიჩნევდა და მათ ჩემი დახმარება შეძლებოდნენ. შევთანხმდი, რადგან მათ სახლი არ ჰქონდათ და იმ დროისთვის ბინაში ცხოვრობდნენ. მათი ქორწინების შემდეგ სამი შვილი ეყოლათ და მთელი მათი ფინანსები მიდიოდა ოჯახის საჭიროებების დასაკმაყოფილებლად.
ვფიქრობდი, რომ შვილები და შვილიშვილები მეშველებოდნენ და ეს სიცარიელე შეავსებდნენ, მაგრამ მათი თანაცხოვრება მალე აუტანელი გახდა. მუდმივი ხმაური, ბავშვების მოთხოვნა ყურადღებაზე და სიმშვიდის ნაკლებობა ყოველი დღე ცხარე კოშმრად მექცა.
მეორე მხრივ, ჩემი რძალი, მიუხედავად მისი კეთილგანწყობისა, ეხვეოდა ბავშვებს და სახლის მოვლას. მუდმივად იყო უწესრიგობა – სათამაშოები ყველგან, ნივთები არასწორი ადგილების, რადგან მე ყოველთვის ვაფასებდი წესრიგს. ერთ დღეს, აღარ შემეძლო და ვუთხარი ჩემს შვილს, რომ დრო იყო, დაეტოვებინათ სახლი და დასახლდნენ სხვაგან. ის ზრდასრულია და ვფიქრობ, რომ მისთვის დროა პასუხისმგებლობა აიღოს საკუთარი ოჯახის მიმართ.
შვილი არ დათანხმდა და ტესტავი ვუწოდე ბინის გაყოფას, მაგრამ კარგი ადვოკატის დახმარებით მოვახერხე საკუთარი უფლებების დაცვა. ბოლოს, ის მოვიდა და ბინას დაუბრუნდა. ახლა, ჩემი ქმედება განიკითხება, მაგრამ სინამდვილეში, ვცდები?
