😲 ჩემი და ჩემი ახალი მანქანა გაანადგურა და, ღიმილით მომმართა: „მამა და დედა დაგაძალებენ, გამიბრალდე“ — აი რას გავაკეთე, რომ კარგი გაკვეთილი მივეცი.
მმართებ, რომ ჩემი და ცოტა დატკბილია. ჩვენი მშობლები ყოველთვის ნაკლებად მკაცრები იყვნენ მის მიმართ და ის ჰგონია, რომ ყველაფერი ორი გვაქვს უფლება. ოჯახში ერთადერთი ადამიანი, ვინც მას გარკვეულ ზღვარს უსვამს, მე ვარ.
ერთ დღეს, მან მთხოვა დამეტოვებინა ჩემი მანქანა, რომ წასულიყო წვეულებაზე. მე ვთავაზობდი, რომ მე ვიმოძრავე მაგრამ მან უპასუხა, რომ მეგობრებთან უნდა წასულიყო და ჩემთვის ადგილი არ იქნებოდა მანქანაში.
რამდენიმე დღის განმავლობაში ის მეხვეწებოდა მანქანას და ბოლოს დავთანხმდი.
წვეულების დღეს მან დამირეკა და მაცნობა, რომ ჩემი მანქანა დაეტყო. მე შევრბოდი ამას გასარკვევად, რომ არავინ დაშავებულიყო და გავიგე, რომ ის თვითონ კი არ ეჭირა საჭეს.
მისი უპასუხისმგებლობა გულში მაიძულა. მანქანის შესაძენად წლების განმავლობაში ვაგროვე ფული, ის კი მეგობარს ენდო მანქანა თითქოს მისი ყოფილიყო და არც კი შემატყობინა.
და ყველაფერ იმასთან ერთად, რასაც მან უბრძანა სულ უბადლო: „მამა და დედა დაგაბრალებენ“ — ეს სიტყვები დამაბნე. გადავწყვიტე, ერთი კარგი გაკვეთილი მივცე და აი რას გავაკეთე.
წიგნის სრული ვერსიის წაკითხვის წინ, დატოვეთ თქვენი აზრი კომენტარში. მაინტერესებს, თქვენ რას გააკეთებდით ასეთ სიტუაციაში.
სრული ამბავი პირველ კომენტარშია 👇👇👇.
მე არ ვყვიროდი.
ღრმად ვისუნთქე და დავუსახე უბრალო, მაგრამ უვადო პირობა: ის დააბრუნებდა თითოეულ ცენტს, მას შემდეგ რაც ჩემთან იმუშავებდა.
არა მოლაპარაკებები, არა მშობლების ჩეკები.
ის ჩაითვალებოდა კვირის სამუშაოს: მორეცხვა, ჭარბი სახლისკენ დამლაგება, პროდუქტების ყიდვა — სანამ არ გაეგებოდა, რა ღირი აქვს არჩევანს.
მან დაიწყო ტირილი, არა თავიდან დასჯის შიშით, არამედ იმიტომ, რომ ბოლოს ბოლოს შეიგრძნო თავისი დაუდევრობის სიმძიმე.
ეს გაკვეთილი შურისძიებაზე არ იყო: ეს იყო კარი მომწიფებისთვის.
