მივდიოდი ჩემი ქალიშვილის სახლში, და კარი ჩემს გოგონამ გახსნა შარვალში. აშკარად გაოგნებული იყო, რომ მე მოვედი.
— რატომ არ ხარ სამსახურში დღეს? ოთხშაბათი ხომ არის! — ვკითხე.
— არ ვმუშაობ, — მიპასუხა უკმაყოფილებით.
— რა დროიდან? რატომ არ მითხარი ამის შესახებ?
— ორი წელია.
ამ დროს გავიგე, რომ ბოლო ორი წლის განმავლობაში ჩემი გოგონა და ჩემი გენდერი ჩემს ხარჯზე ცხოვრობდნენ. ამან ძალიან დამღუპა და წავედი ჩემთან შვილმა, სადაც მან მითხრა შოკისმომგვრელი სიმართლე ჩემს გოგონას ოჯახზე. 😢😢 თქვენ შეძლებთ გაიგოთ დეტალები კომენტარებში 👇👇
ჩემმა ქმარმა და მე თითქმის ოცდაათი წელი ერთად გავატარეთ, ორი ლამაზი შვილის აღზრდაში. მეგონა, რომ წინ მხოლოდ კეთილდღეობა გველოდებოდა.
მაგრამ ერთ დღეს, ყველაფერი ერთ მომენტში დაიშალა: ჩემი ქმარი ჩემი საუკეთესო მეგობრიდან მოტყუებული იყო.
დაჯილდოვება ყველაფერი შეცვალა. ჩემი შვილი უნივერსიტეტში იყო, ჩემი ქალიშვილი მხოლოდ იწყებდა სწავლას, და მე ფინანსური დახმარების გარეშე დავრჩი.
დარჩენისთვის, უცხოეთში სამუშაოდ წავედი. ეს იყო დიდი გამოწვევა: უცხო ქვეყანა, ენა, რომლის ცოდნაც არ მქონდა, და საქმე, რომელსაც არც ვიცნობდი. მაგრამ არჩევანი არ მქონდა.
მეგობრის დახმარებით, დავიწყე მუშაობა მოხუცების მომვლელად. ყოველთვიურად, ჩემს შვილებს 500 ევრო ვგზავნიდი, იმედოვნებდი, რომ მათ დაეხმარებოდა.
როდესაც რამდენიმე წელი გავიდა, საქმეები უკეთესობისკენ წავიდა. ჩემი შვილმა შეძლო სახლის აშენება. ასევე დავეხმარე ჩემი ქალიშვილსა და გენდერს, რომ მათ თავიანთი პატარა ბინა გაცვალონ დიდში და რემონტი გაეკეთებინათ.
არასოდეს წამოვიღე დასვენება, არ მქონდა დასვენების დრო, მხოლოდ ფული შევიკრიბე მომავლისთვის.
მაგრამ ერთ დღეს მივხვდი, რომ ასე აღარ შემეძლო. ყველა ეს წლები ვცხოვრობდი ჩემი შვილებისთვის და ვერ ვფიქრდებოდი საკუთარ თავზე. შემდეგ კი, შევხვდი კაცს ონლაინ.
მან მითხრა, რომ ერთად ვიცხოვროთ, ჩემი ბინა ვიქირავოთ და ბოლოს შევწყვიტო იმდენი მუშაობა. და გადავწყვიტე.
მაშინვე მივედი ჩემთან ქალიშვილთან. მოუთმენლად მინდოდა ჩემი შვილიშვილის ნახვა, რომელსაც მხოლოდ ერთი წელი ჰქონდა. მაგრამ, ჩემი მისვლა შოკირებული იყო ჩემი გოგონას ქმარი – მხოლოდ შარვალში.
— რატომ არ ხარ სამსახურში? ოთხშაბათი ხომ არის! — ვკითხე.
— არ ვმუშაობ, — მიპასუხა, უკმაყოფილოთ.
— რა დროიდან? რატომ არ მითხარი ამის შესახებ?
— ორი წელია.
შევხედე და ვერ ვგრძნობდი: როგორ შეიძლებოდა რომ ორი წელი სახლში ყოფილიყო? ჩემს ქალიშვილს მიტოვებული დაეკავა ბავშვი.
მაგრამ იქ მოვიდა: ისინი ჩემს ხარჯზე ცხოვრობდნენ.
დამწუხრებული, წავედი ჩემთან შვილმა. მან მაცილა გულითადად, ცოლმა ღეჭი გამართა და მერე მითხრა:
— დედა, ჩემი და და მისი ქმარი ყოველთვის სხვების ხარჯზე ცხოვრობდნენ. ის არ იყო სამუშაოდ მზად თვითონ, სანამ სამუშაოდან გაათავისუფლეს. დროა, რომ შენ აღარ დაეხმარო მათ.
გულისხმოვნად გავუძელი. პირველად შევიმჩნიე, რომ უკვე აღარ შემეძლო ზრდასრული ადამიანების სიდიდით გატანა.
— მე უკვე ყველაფერი გადავწყვიტე, — ვთქვი გადამწყვეტად. — ახლა მხოლოდ ჩემი ცხოვრებით ვიცხოვრებ.
ჩემმა შვილმა გამიკვირვა. მის თვალებში ვნახე მოლოდინში ჩაფიქრებული მზერა — ალბათ ფიქრობდა, რომ კვლავაც დავეხმარებოდი.
— ხომ არ იღებ სერიოზულად? იტალიაში დაბრუნდები?
— არა, საყვარელო. დამღალული ვარ. და იცოდე, ცხოვრება ძალიან მოკლეა, რომ დავხარჯო.
როცა ჩემი ქალიშვილი გაიგო ჩემი გადაწყვეტილება, მან აღარ მომწერა. ჩემი შვილი ჯერ კიდევ იმედოვნებს, რომ ისევ შეიცვლება ჩემი გადაწყვეტილება. იქნებ ის მართალია?
