ჩემი 15 წლის შვილის ზურგჩანთაში ვიპოვე საფენები და გადავწყვიტე გავყოლოდი მას სკოლის შემდეგ.
ბოლო დროს ჩემი შვილის საქციელი განსაკუთრებით უცნაურია. ის ხდება შორეული, იდუმალი, თითქოს რაღაცას მიმალავს. ერთ საღამოს ვახშმის დროს გადავწყვიტე მისი ზურგჩანთა გამეთვალიერებინა.
და შიგნით? მე ვიპოვე საფენები!
არ ვიცოდი რა მეფიქრა, მაგრამ დარწმუნებული ვიყავი, რომ თუ დავპირისპირებოდი, მთელ სიმართლეს არ მეუბნებოდა. მეორე დილით მივიღე გადაწყვეტილება, რომელსაც ვერასდროს წარმოვიდგენდი: გავყევი მას. როგორც ველოდი, სკოლაში არ დადიოდა. სამაგიეროდ დავინახე, როგორ მიდიოდა ძველი, დანგრეული სახლისკენ, რომელიც გასაღებით გახსნა.
ჩემს შვილს ჰქონდა სხვისი სახლის გასაღები!
გული ამიჩქარდა, მანქანიდან გადმოვედი და წინა კარისკენ წავედი.
დავაკაკუნე და კარი ნელ-ნელა გაიღო 👇 👇 👇
მე იქ ვიდექი, გაყინული და ველოდებოდი კარის სრულად გაღებას. გული ამიჩქარდა და ათასობით კითხვა მიტრიალებდა თავში. ვინ ცხოვრობდა ამ სახლში? რატომ ჰქონდა ჩემს შვილს მასზე წვდომა? კარი საბოლოოდ გაიღო და მე აღმოვჩნდი ბნელ ოთახს, რომელიც ძლივს განათებული იყო ჭუჭყიანი ფანჯრებიდან გაფილტრული შუქით.
ჩემი დანახვით გაკვირვებული ჩემი შვილი ადგილზე გაიყინა, გასაღები ისევ ხელში ეჭირა. “დედა, რას აკეთებ აქ?” – თქვა მან ანერვიულებული ხმით. მე მას ვუყურებდი და მის თვალებში პასუხებს ვეძებდი. “რა ხდება აქ?” რატომ ეს სახლი? და საფენები? – ვკითხე მას და ხმა ამიკანკალდა.
ღრმად ამოისუნთქა, მერე შემომხედა, თითქოს აწონ-დაწონა თითოეული სიტყვა. „ეს არის ადგილი, სადაც შემიძლია ვიყო ჩემი თავი. სად გავქცეოდი… – შეჩერდა და სიტყვებს ეძებდა. ”ეს არის მეგობრის დახმარება. »
იმ მომენტში არაფერი მითქვამს და ველოდები მის გაგრძელებას. შემდეგ ჩემმა შვილმა აღიარა, რომ მის ერთ-ერთ მეგობარს, რომელსაც სერიოზული ოჯახური პრობლემები ჰქონდა, დახმარება სჭირდებოდა. ეს მეგობარი მშობლებთან ერთად ამ მიტოვებულ სახლში ცხოვრობდა და სიტუაცია იმაზე გაცილებით რთული იყო, ვიდრე მას დაუშვებდა. მან აიღო საფენები ამ პატარა ბავშვის დასახმარებლად, რომელსაც ჩემი შვილის მეგობარი ხანდახან უვლიდა.
წამიერად გავჩუმდი და ამ ყველაფერს ვნელობდი. მერე მხარზე ხელი დავადე. ”მესმის, მაგრამ თქვენ არ გჭირდებათ ამ ყველაფრის მარტო ტარება. ჩვენ ოჯახი ვართ. ჩვენ ერთმანეთს ვეხმარებით. – მან ქვემოდან დაიხედა, თითქოს შვება იყო, რომ მე არ ვიყავი გაბრაზებული.
მას შემდეგ დიდხანს ვიმსჯელეთ იმაზე, თუ რას აკეთებდა ჩემი შვილი, მეგობრებს, რომლებსაც ეხმარებოდა და რა რთულ ვითარებაში იყო. ეს არ იყო საიდუმლო, რომელიც მას სურდა თავისთვის შეენარჩუნებინა, არამედ ტვირთი, რომელიც ფიქრობდა, რომ მარტო ატარებდა. ამ მოულოდნელი შეხვედრის წყალობით მივხვდი, რომ მისი იდუმალი საქციელის მიღმა გულუხვი გული იმალებოდა, რომელიც ახალგაზრდა ასაკში ცდილობდა გაეკეთებინა ის, რაც მას სწორად მოეჩვენა.
ამბავი უფრო ტკბილი ნოტით დასრულდა. ჩემს შვილს დავპირდი, რომ დავეხმარებოდი მეგობრების დახმარებაში, თანაც დავრწმუნდი, რომ არავინ დარჩეს უკან. ამ გამოცდილებამ მასწავლა კომუნიკაციისა და ნდობის მნიშვნელობა, თუნდაც ყველაზე გაუგებარ სიტუაციებში.
