ჩემი ქალიშვილი განაცხადა, რომ მე და ჩემი ქმარი არა მხოლოდ უნდა გადავუხადოთ მისი ქორწილი, არამედ უნდა ვუყიდოთ ბინაც ახალი პატარძალისთვის და მისი მომავალი მეუღლისთვის.
მე და ჩემმა ქმარმა შევიკრიბეთ 1500 დოლარი, რაც ჩვენთვის მნიშვნელოვანი თანხა იყო, მაგრამ ჩემი ქალიშვილი ასე შეამჩნია:
— რა თანხაა ეს? ამით ვერაფრით ვერ მოაწყობთ ნორმალურ ქორწილს. უნდა შეგვიძინოთ ბინაც!
მე არაფერი მქონდა პასუხის გასაცემად:
— სად ვიპოვოთ ასეთი თანხა?
— იპოვეთ! რა გინდათ, როცა არ ვიყავი აქ? თავიდან უნდა გიფიქრია ჩემი მომავლისთვის! თუ ვერ შეძლებთ, გაყიდეთ სახლი!
მე შოკში აღმოვჩნდი:
— საყვარელო, ჩვენთვის უკვე ძალიან რთულია სამუშაოს პოვნა…
— ეს თქვენი ბრალია, რომ ასე გვიან გამიჩნდით. ახლა არაფრად არ ღირებულხართ, მრცხვენია თქვენთან ერთად სიარული, — ასე გვითხრა და ოთახი დატოვა.
ჩემი ქმარი და მე ძალიან დავიმცირეთ ამ სიტყვებით, მაგრამ გადავწყვიტეთ, რომ მას გაეცხადა გაკვეთილი.
ვუთხარი, რას გავაკეთეთ, ლინკი ქვემოთ 👇 👇
მე და ჩემი ქმარი 23 წლის ასაკში შევირთეთ. თავიდან ჩემი მშობლებთან ვცხოვრობდით სოფელში, შემდეგ 35 წლის ასაკში გავაკეთეთ საკუთარი სახლი და დაგვირგვინეთ ბაღი.
მომღალახვედებმა და დედამთილმა ყოველთვის გვაძლევდნენ სტიმულს:
— როდის გაგვახარებთ შვილებით?
ჩვენიც ვოცნებობდით ბავშვების ყოლაზე, მაგრამ ეს მხოლოდ 39 წლის ასაკში განხორციელდა, როდესაც ჩვენი გოგონა, კრისტინა, დაიბადა.
ჩვენ ამდენი ხანი ველოდით და ვცდილობდით მისთვის ყველაფრის გაკეთებას. კრისტინას არასოდეს უთქვამს სიტყვა „არა“.
მიუხედავად იმისა, რომ სოფელში ვცხოვრობდით და მთელი დღე ვმუშაობდით, ჩვენი გოგონა არაფერს აკეთებდა. ის შესანიშნავი იყო სკოლაში, ჩავიდა უნივერსიტეტში და ახლა მესამე კურსზეა.
შარშან მისი მეგობარი იპოვა და ქორწილის შესახებ დაიწყო საუბარი. მე და ჩემმა ქმარმა გვაქვს 1500 დოლარი. ჩვენთვის ეს თანხა საკმარისი იყო, მაგრამ კრისტინამ თქვა:
— რა თანხაა ეს? ამით ვერ მოაწყობთ ნორმალურ ქორწილს. უნდა შეგვიძინოთ ბინაც!
მგონია, რომ ვერ მივხვდი:
— სად ვიპოვოთ ასეთი თანხა?
— იპოვეთ! რა გინდათ, როცა არ ვიყავი აქ? უნდა თავიდანვე გიფიქრია ჩემთვის! თუ ვერ შეძლებთ, გაყიდეთ სახლი!
გაქვავებული ვიყავი:
— საყვარელო, ჩვენთვის სამუშაოს პოვნა ძალიან რთულია…
— ეს თქვენი ბრალია, რომ გვიან გამიჩნდით. ახლა არაფრად არ ღირებულხართ, მრცხვენია თქვენთან ერთად სიარული, — ასე გვითხრა და ოთახი დატოვა.
მე და ჩემმა ქმარმა ვიყავით ძალიან გაოგნებული. სიტყვები ძალიან გვტკივა, მაგრამ მაინც გადავწყვიტეთ, რომ გაკვეთილი გაგვეცა.
მოგვიანებით, ჩემმა ქმარმა თქვა მშვიდად, მაგრამ მტკიცედ:
— კრისტინა, ჩვენ არ გავყიდით სახლს და არ ვეძებთ ფულს შენთვის. თუ გინდა დიდი ქორწილი და ბინა, ამის გამომუშავება თავად უნდა მოახერხო. ჩვენ გაგვიყვანე განათლება, შენ ხარ ჭკვიანი და ამბიციური, შეგიძლია ყველაფერი.
კრისტინა უცებ ადგა:
— რა, მიგვატოვებთ?
— არა, — ვუთხარი. — ძალიან გვიყვარხარ. მაგრამ უკვე გაიზარდე და უნდა ისწავლო ყველაფერი დამოუკიდებლად, არა მხოლოდ ითხოვო.
კრისტინა გააღო კარი და წავიდა. ცოტა ხნის შემდეგ არც დაგვიკავშირდა. ჩვენ ვდუმდით, მაგრამ არ ვეცადეთ პირველი დაგვიკავშირდებინა. რამდენიმე თვე გავიდა, სანამ თავად მოვიდა.
— დედა, მამა… — თქვა იგი მორიდებულად. — ვიპოვე სამუშაო. რა თქმა უნდა, არ არის ის, რაც ვოცნებობდი, მაგრამ ახლა ვხვდები, რამდენად რთულია ფულის გამომუშავება.
მან გააკეთა პაუზა და ჩაგვიკრა:
— მომიტევეთ. სრულიად არასწორი ვიყავი…
ჩვენ გავიღიმეთ. ბოლოს, ჩვენი გოგონა მიხვდა, რომ მშობლების სიყვარული არ არის მხოლოდ ჩანთიანი ფულით სავსე, არამედ ეს არის მზრუნველობა, მხარდაჭერა და განათლება.
ახლა კრისტინა თავად აგროვებს ფულს ქორწილისთვის, და ჩვენ მას სიხარულით ვეხმარებით. მაგრამ ახლა ეს იმიტომ, რომ ის არის ზრდასრული და მადლიერი.
